دوران نخست‌وزیری حسنعلی منصور کمتر از یک سال به طول انجامید اما به طور بالقوه پایه و اساس جریان جدیدی در نظام حکومتی ایران گذاشت... مهم‌ترین معضل کانون مترقی همانا نداشتن پایگاه اجتماعی در ایران بود... اسدالله علم در خاطراتش نوشت: «آخر به حزب ایران‌ نوین چه ربطی دارد که در کنگره خود از تمام احزاب پیشرو و پس‌رو و کمونیست و غیرکمونیست و لیبرال و چنین و چنان دعوت کند؟» اما منصور و گروه او چهار نعل می‌تاختند. آنان برای یکدست کردن گروه‌های سیاسی دست به دامن هر گروه موافق و مخالف نظام می‌شدند.

منصور و مشروطیت ایران واپسین نفس‌هایشان را با هم می‌کشیدند، یکی در بیمارستان پارس و دیگری در کاخ مرمر...هویدا نماینده نسلی از بوروکرات‌های نظام پهلوی بود که شاه پس از خرداد ۴۲ درصدد ورود آن‌ها به ساختار دولتی بجای نیروهای کهنه‌کار برآمد...هویدا گفته بود چیزی‏ بیش از یک منشی خصوصی نیست...هویدا تسهیل کننده مسیری بود که شاه در آن عیان‌تر و عریان‌تر خویشتن خویش را بروز داد...هویدا به امینی گفته بود: نخست‌وزیر کیه؟ وزیر کیه؟ مجلس کیه؟ خود یک نفر است. شاه است.

منصور قصد داشت کودتا کند...در کانون مترقی هر چقدر که منصور آدم آمریکایی‌ها بود، هویدا به سمت انگلیس متمایل بود.